Omgeving Da Lat en eerste indruk Saigon

Jowp,

Vanochtend om 5u30 wakker (en daar internet niet werkt op de kamer ga ik de blog posten in de lobby van het hotel).  Het internet werkt traag en het duurt lang voor de foto's zijn doorgestuurd. Als het klusje geklaard is, is het tijd voor de rest om op te staan. We gaan ontbijten. Het ontbijt is in buffetvorm; we hebben keuze uit noedels, krabsoep, gebakken vlees in alle vormen, schelletjes worst en 5 stukjes vers brood. We hebben geen zin in een Aziatisch ontbijt en vragen brood bij. 'Just a minute please'. We wachten en na enkele minuten komt er iemand van het keukenpersoneel binnen met zijn helm op zijn hoofd. De broodmand wordt naar de keuken gebracht en gevuld met heerlijk knapperig stokbrood. Mmm !

Dan gaan we het museum bezoeken, zonder gids, want hij komt ons pas om 10u30 ophalen. Het museum ligt tegenover het hotel en gaat over de verschillende minderheden uit de streek, over opgravingen, maar ook over de oorlog tegen de 'American Imperialists'. We zien staarten van neergeschoten gevechtshelicopters, mijnen,... In de tuin staan reconstructies van de huizen van de minderheden. Het bezoek was zijn geld meer dan waard (6.000 Dong ofte 0,20 euro).

Dan vertrekken we met de gids. We rijden naar de pagode van Linh Phuoc. Een verrassend bouwwerk in heel felle kleuren. Boeddha zit op zijn troon omringd door neonlicht. De tempel is versierd met ingemetselde scherven. Eens iets anders dan onze kerken die meestal somber en donker zijn.

We rijden verder en bezoeken de bloementuin van Da Lat, veel tropische soorten, maar ook soorten die bij ons, vanwege het koelere klimaat, thuishoren en waar de Vietnamezen in hun veel warmere laagland alleen maar kunnen van dromen.

We rijden naar het dorp van de Lat bevolking; een etnische minderheid. We worden er ontvangen door de dorpsoverste die ons in koloniaal Frans aanspreekt. Hij praat honderduit over de geschiedenis van zijn dorp, en over zijn eigen verleden. Hoe hij als verpleegkundige werkte in het militair hospitaal van de Amerikanen, na de oorlog was zijn diploma niets meer waard. Over de meisjes in het dorp die de jongens kiezen, maar deze dienen eerst twee jaar te werken voor de familie van het meisje en pas dan krijgt hij eventueel de goedkeuring om te huwen met hun dochter,...  Hij zingt regelmatig Franse liedjes.  Dan proeven we van de rijstwijn. Deze zit in stenen kruiken waarin rijst ligt te gisten en in de hals van de kruik liggen pelletjes van rijst.  Hij steekt 4 rietjes, die verbonden zijn met een plastic slangetje, door de bovenlaag en wij moeten aan de andere kant zuigen, en daar komt de rijstwijn. We nemen maar een klein slokje....  Wat verder in het dorp zijn enkele 'shopjes'. We krijgen er een glaasje thee. Ze weven zelf hun stoffen en we kopen een mooie tafelloper in donkerblauwe tinten.

Dan gaat het richting restaurant. We bestellen o.a. kip met limoengras.  Wat ooit een kip was zijn nu nog beentjes, maar met een microscoop en een chirurgische precisie kunnen we hier en daar toch nog een stukje vlees lospeuteren. Gelukkig hebben we ook andere schotels besteld waar meer vlees aan hangt.

We vervolgen onze tocht en gaan naar het crazy house; het huis heeft zijn naam niet gestolen. Moeilijk uit te leggen; misschien nog het best vergelijkbaar met een tekening van Anton Pieck. Het huis heeft alle mogelijke ronde vormen, de kamertjes zijn net sprookjeskamers met golvende ramen, muren, de trappen lopen kris kras door elkaar; de treden zijn niet gelijk.  Soms zijn ze heel smal en steil met een muurtje dat net tot aan mijn knieën reikt. De trap verandert in een bruggetje en loopt over de binnenplaats. Als ik erover loop en beneden mij kijk (en de peilloze diepte van 4 meter zie)  word ik spontaan een halve meter kleiner. Ik strompel op mijn hurken over het bruggetje en angstig wacht ik tot de kids de hindernis hebben overwonnen. Uiteraard doen ze dat tergend traag en ze zwaaien met hun armen. En ik : bibber,bibber...

Dan rijden we naar de kabelbaan. De Zwitsers hebben hier in 2002 een kabelbaan gezet die naar een pagode loopt. Het is een lange baan en we genieten in de bakjes van het landschap. Bij aankomst wacht onze gids er; ze zijn er naartoe gereden met de auto.  De pagode is nieuw en schitterend ingebed in het landschap, in de diepte zien we een meer. De gids geeft ons uitleg over het boeddhisme. De godsdienst is zeer vredelievend en vergevingsgezind. Uiteraard moesten we ons land verdedigen tegen de agressie van de Amerikanen, maar nu zijn ze welkom als gast. Het verleden kunnen we niet veranderen maar de toekomst hebben we in onze handen...  Mooie gedachte. Het doet me denken aan de spreuk die op mijn werkt hangt : 'verleden heb je, toekomst moet je maken'. Zouden er boeddhisten werken in de immodienst van de bank?

Dan gaat het richting luchthaven. Na een rustige vlucht vliegen we boven Saigon en we zien miljoenen lichtjes.  Op de luchthaven wacht onze nieuwe gids ons op. Hij is heel jong en superenthousiast. Welcome, mister 'Van' , I'm Tri. Hihihihi.  I'll be your guide for the next six days. (de eerste dag is wel bijna voorbij en de laatste dag dient hij ons enkel naar de luchthaven te voeren) Maar we gaan zeker plezier hebben met diene gast ! Hij waarschuwt ons wel voor pickpockets, dus we zullen superaandachtig zijn.

In Saigon wonen 11 miljoen mensen, en wellicht rijden er evenveel brommertjes. De stad oogt, in tegenstelling tot Hanoi, nieuw. We zien hoge gebouwen en flitsende neonverlichting. Tri zet ons af aan het hotel en raadt ons een restaurantje aan in de buurt. We steken de brede straat over, rond ons vliegen de scootertjes voorbij. Gelukkig hebben we al ervaring om over te steken, maar de brede straten zijn wel van een ander kaliber.  We eten noedelsoep, Hilde en Anton een regular pot, de rest een 'large'. En het is large ! We krijgen een  ronde kom waarin we probleemloos onze voeten kunnen wassen. Maar wel heerlijk!! Dan lopen we nog wat rond op de markt en gaan slapen. Morgenochtend komt Tri ons ophalen om 8u30. Wordt vervolgd!

groetjes !