Bye Bye Vietnam, hello Cambodja

Hallo,

Om binnen te komen in Cambodja heb je, volgens alle reisgidsen, 2 pasfoto's nodig. Ik had er maar eentje bij en zou er nog laten bijmaken in Vietnam, maar uiteraard rats vergeten. Ik vraag aan de receptie waar ik foto's kan laten nemen en gelukkig is er enkele straten verder een 'fotograaf' die mij kan helpen. Als  ik er aankom is de zaak nog gesloten. Ik loop door de backpackers wijk, vraag hier en daar waar ik foto's kan laten nemen; iemand die bromfietsritjes aanbiedt zegt 'in the center', een ander wil mij een 'tour' verkopen, kortom, ik heb geen foto's.  Hijgend  en zwetend kom ik aan in het hotel. De rest van de familie zit te ontbijten.  We zullen het vragen aan Tri. Soms zijn de kleinste dingen (bij ons spring je binnen in zo'n automatisch hokje en binnen 2 minuten heb je de foto's) hier een onmogelijke opdracht. Als Tri ons komt ophalen voor de 'airport-tour' vraag ik hem waar ik foto's kan laten nemen en de driver brengt ons naar een fotoshop in het centrum. Helaas, hun machines liggen nog niet aan en het is een onmogelijke opdracht om dat binnen het half uur te doen. Ik stel voor om een fotokopie te laten nemen van de pasfoto die ik al heb, en dat lukt. Het is een zwart-wit exemplaar met allemaal strepen op. We zien wel als we toekomen in Cambodja.

Eens in het vliegtuig krijgen we een hoop documenten om in te vullen. Ik ben er net mee klaar als het vliegtuig landt. We komen binnen in de luchthaven en moeten... een visa-aanvraag invullen. Dan moeten we in de rij gaan staan, 20 USD per persoon betalen en onze paspoorten, samen met het visa-aanvraagformulier + 1 (één, ééN,éééééNNNNN!!!!)  foto afgeven. De paspoorten passeren langs een 6 tal officiële ambtenaren en het geluid van klikkende stempels vult de ruimte.  De laatste in de rij roept luid de voornamen van de toeristen en geeft de passen terug. Dan naar de paspoortcontrole. Ik moet mijn paspoort afgeven + één van de in het vliegtuig ingevulde documenten. Daar nemen ze - met een soort webcam - een digitale foto. Nog een hoop stempelgeklik en ik krijg mijn paspoort terug + een  half documentje dat ik bij vertrek terug moet inleveren.  Ondertussen is de bagage al toertjes aan het maken op de band en Kobe, die als eerste goedgekeurd was om binnen te komen, heeft ze al klaargezet.

Bij het verlaten van de luchthaven word ik aangeklampt om geld te wisselen. Ik wissel 100 USD in Cambodjaanse Riel en tevreden stappen we naar buiten. Oef. Onze gids staat ons, met strooien hoed en stralende glimlach, op te wachten. Zijn naam is Sophy. (tja, daar kan hij ook niet aan doen hé, het doet met denken aan het Johny Cash liedje 'a boy named Sue'...)  Als hij hoort dat ik USD heb omgewisseld in de plaatselijke munt, dan zegt hij dat ik dat niet had moeten doen; de gangbare munt is hier de USD.

We gaan naar het hotel en daarna een hapje eten. Daarna neemt Sophy ons mee voor een eerste kennismaking met de tempels. Eerst moeten we nog onze toegangstickets hebben. Deze worden afgedrukt, samen met een digitale foto die ze van ons nemen. (oef, geen pasfoto's nodig!)

Eens je je door een horde verkopers hebt geworsteld kom je op het tempelterrein. Deze liggen verscholen in de jungle. Het is bewolkt, de sfeer drukkend. We bezoeken vandaag enkele kleinere exemplaren en morgen gaan we voor het grote werk. Ooit waren de tempels helemaal overwoekerd maar onder impuls van de Fransen werd de jungle teruggedrongen, de bomen die op (en de wortels in) de tempels groeiden werden gerooid. We zien veel vervallen tempels, door het rooien van de bomen zijn er verschillende delen ingestort daar de wortels afstierven. Toch is er al één en ander gerestaureerd. Sophy vertelt verhalen van  hindoes boeddhisten. In de oorlog die tot 1998 duurde werden vele hoofden van Boeddhabeelden weggenomen en verkocht, vooral aan toeristen in Thailand. Jammer.  Plots verwelkomt Boeddha ons in Cambodja met een onweer. Gelukkig zijn we niet ver van de auto en we kunnen ons snel uit de voeten maken. We rijden naar het hotel. Voor het avondeten gaan we naar een restaurant waar een show zal worden opgevoerd. Het buffet is machtig en zeer uitgebreid. We zien een show met Cambodjaanse traditionele dansen. De danseressen zijn heel mooi uitgedost. Leuk!

We hebben nog zin om een stapje in de wereld te zetten. Willem en Anton gaan niet mee. We nemen een toektoek en rijden naar de grote markt (letterlijk te nemen). Het is er een drukte van jewelste. Overal zijn er gezellige terrasjes en restaurantjes. We worden de hele tijd aangeklampt voor massages. Er staan ook bakken met visjes die de dode huidschilders van je voeten knabbelen. We steken onze handen in zo'n bak en de visjes komen direct aan onze handen bijten. Morgen proberen we dat eens !

Het verschil tussen Vietnam en Cambodja is hemelsbreed. De bevolking ziet er anders uit (bruiner, gedrongen maar supervriendelijke mensen), we worden telkens begroet met een buiging terwijl ze hun handen samenvouwen. Ook de enerverende Vietnamese brommertjes zijn er niet. Wel toektoeks.

Dan tijd voor een nachtje rust.

Sophy komt ons om 8u15 oppikken. Hij heeft voor alle zekerheid nog eens geïnformeerd bij Bangkok Airways of alles OK is voor onze terugvlucht naar huis (snif,snif). We rijden naar Angkor Wat. De meest beroemde tempel die eveneens afgebeeld staat op de vlag van Cambodja. We lopen 3 uren door het complex, zien gebeeldhouwde mythische verhalen langs de wanden, net als een strip. Sophy kan heel goed vertellen en legt alles mooi uit. Na de lunch bezoeken we Angkor Tom. Bij het binnengaan van de poort van de stad komen we een kolonie apen tegen. Dat is Anton zijn ding. (en aan hetgeen wij gezien hebben zal de apenkolonie wellicht nog uitbreiden ;-) ) Angkor Tom was een echte stad met tempels erin, de koning woonde er. In plaats van de mythische verhalen zien we nu afbeeldingen uit het dagelijkse leven : soldaten die trainen, varkens die worden geslacht en geroosterd,... In de tempels zijn vele torens waarin grote gezichten zijn gebeeldhouwd.

Als Tri de koning was van de gezinsfoto's, dan is Sophy de keizer. Hij geniet er van om ons de mooiste fotoplekjes te tonen en ons daarna op de gevoelige plaat vast te leggen.

Na het twee uur durende bezoek keren we terug naar het hotel. Tijd voor een lekker verfrissend zwembadje. Vervolgens trekken we de stad in en stoppen bij een plaats waar visjes je voeten 'masseren' (dode huidschilfertjes afknabbelen). We gaan alle vijf met onze voeten in de visbak zitten en al gauw knabbelen de visjes aan onze tenen. Dat is het sein voor Boeddha om nog eens op het knopje te drukken en een tropische regenbui verpest de sfeer. De massagemeisjes komen met grote paraplu's aandraven, maar dat is niet voldoende. We moeten even binnen wachen en ze plaatsen, geholpen door de buren, de visbak onder een groot afdak. Dan worden wij terug te water gelaten. Terwijl we zitten te genieten van de visjes krijgen we nog een rugmassage er bovenop. Moeten wij hier echt overmogen weg??? (Hilde kijkt even vreemd op als ik zeg dat ik één van die meisjes wil meenemen - voor een dagelijkse massage wel te verstaan!)  Dan gaan we nog iets eten en nu bedtijd. Morgenochtend om 5 uur komt Sophy ons ophalen voor de zonsopgang in Angkor Wat !

See you all!!

De Leielanders